Jako chłopcy biegali po łąkach, puszczali kolorowe latawce, zadzierali zawsze głowy do góry, kiedy słyszeli znajomy warkot silnika. Kleili z kartonu i plastiku małe samoloty i wznosili się na ich skrzydłach wysoko w najskrytsze marzenia.

Wczoraj rutynowo zajęli miejsca w swoich wojskowych szeregach. Jedni przy sterach, inni powierzyli w ręce kolegów własne życie. Posłużbie w przestworzach, spieszyli do domów, rodzin, przyjaciół.

Byli już blisko ziemi, kiedy usłyszeli z oddali głos, który im wydał ostatni rozkaz. A oni, jak zawsze rozkazom posłuszni, zawrócili w swym srebrzystym ptaku i pomknęli prosto do Nieba.


Cześć Ich pamięci, prowadź Ich Panie bezpiecznie w tę wieczną podróż w przestworza.